श्री गजानन महाराजाष्टक (दासगणूकृत)

गजानना गुणागरा परम मंगला पावना ।
अशींच अवघे हरी, दुरीत तेवि दुर्वासना ।।
नसें त्रिभुवनामधे तुजविन आम्हां आसरा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।१।।

निरालसपणें नसे घडलि अल्प सेवा करी ।

तुझी पतितपावना भटकलो वृथा भूवरी ।

विसंबत न गाय ती आपुलिया कधीं वांसरा ।

करी पदनातावरी बहु दया न रोषा धरा ।।२।।

अलास जगीं लावण्या परतुनी सु-वाटे जन ।

समर्थ गुरूराज ज्या भुषवि नाम नारायण ।।

म्हणून तुज प्रार्थना सतत जोडुनिया करा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।३।।

क्षणांत जल आणिले नसून थेंब त्या वापिला ।

क्षणांत गमनाप्रती करिसि इच्छिलेल्या स्थळा ।

क्षणांत स्वरूपे किती विविध धरिसी धीवरा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।४।।

अगाध करणी तुझी गुरूवरा, न लोकां कळे।

तुला त्यजुनी व्यर्थ ते आचरितात नाना खुळे ।

कृपा उदक मागती त्यजुनी गौतमीच्या तिरा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।५।।

समर्थ स्वरूपप्रती धरून साच बाळापूरी ।

तुम्ही प्रगट जाहलां सुशिल बाळकृष्णा घरी ।

हरिस्वरूप घेऊनि दिधली भेट भीमातिरा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।६।।

सछिद्र नौकेप्रती त्वदिय पाय हे लागतां ।

जलांत बुडतां तरी तिजसी नर्मदा दे हाता ।

अशा तुजसि वाणण्या नच समर्थ माझी गिरा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।७।।

अतां न बहु बोलतां तव पदांबुजा वंदितो ।

पडो विसर ना कदा मदिय हेंचि मी मागतों ।

तुम्ही वरद आपुला कर धरा गणूच्या शिरा ।

करी पदनतावरी बहु दया न रोषा धरा ।।८।।