श्री भक्तविजय अध्याय २७

श्रीगणेशाय नमः ॥ श्री कृष्णाय नमः ॥

जय दीनदयाळा रुक्मिणीपती ॥ व्यापूनी उरलासीं त्रिजगतीं ॥ श्रुति शास्त्रें तुज वर्णिती ॥ अद्भुत कीर्ति न वर्णवे ॥१॥

वर्णितां तुझें महिमान ॥ शिणलीं अठराही पुराणें जाण ॥ वाद घालितां साही दर्शन ॥ तयांसी खूण कळेन ॥२॥

तुझें गुणचरित्र अपार ॥ वर्णितां शिणला धरणीधर ॥ तुझिया गुणांसी नाहीं पार ॥ जिव्हा साचार चिरल्या कीं ॥३॥

मग तो लज्जायमान होऊनियां ॥ निजांगाची केली शय्या ॥ सहस्र फणांची देवराया ॥ केली छाया तुजलागीं ॥४॥

तुझें वर्णावया महिमान ॥ सरस्वतीनें केला पण ॥ पयोब्धीची शाई करून ॥ वर्णीत गुण शारदा ॥५॥

अठरा भार वनस्पती ॥ यांची लेखणी घेऊनि हातीं ॥ पृथ्वीचा कागद घेऊनि प्रीतीं ॥ गुण वर्णिती जाहली ॥६॥

समुद्राची सरली शाई ॥ गुण वर्णितां न पुरे मही ॥ ब्रह्मकुमारी लागली पायीं ॥ तुझे नवलाई देखोनि ॥७॥

तुझे गुण अलोलिक ॥ वर्णितां थोरांसी पडलें टक ॥ अनंत ब्रह्मांडें सकळिक ॥ त्यांचा नायक तूं अससी ॥८॥

ऐसा तूं व्यापक अनंता ॥ सर्वां ठायीं तुझीच सत्ता ॥ विश्वीं भरूनि जगन्नाथा ॥ विश्वनाथा उरलासी ॥९॥

तुझे भक्त रुक्मिणीपती ॥ त्यांचीं चरित्रें मज आवडती ॥ तुवां उजळोनि माझी मती ॥ ग्रंथ युक्ती बोलवीं ॥१०॥

आतां श्रोते संतजन ॥ तिहीं मज द्यावें अवधान ॥ मागील अध्यायीं निरूपण ॥ केलें श्रवण सकळिकीं ॥११॥

द्वारकेहूनि येतां जाण ॥ व्याघ्र बोधिला पिपाजीनें ॥ हिंसाकर्म टाकिलें त्याणें ॥ गलित पर्णें खातसे ॥१२॥

तो व्याघ्र नव्हेचि साचार ॥ साक्षात् तो पार्वतीवर ॥ घ्यावयासी जातां अवतार ॥ तों दृष्टीस व्याघ्रांबर देखिलें ॥१३॥

ध्यानांत येतां तामसगुण ॥ म्हणोनि जाहला पंचानन ॥ जेवीं जागृतींत असतां ध्यान ॥ तैसेंचि स्वप्न दिसतसे ॥१४॥

तेवीं अवतार घेतां धूर्जटी ॥ व्याघ्रचर्म देखिले दृष्टीं ॥ म्हणोनि व्याघ्राचिये पोटीं ॥ उठाउठीं अवतरला ॥१५॥

सप्त दिवस होतांचि जाण ॥ देह ठेविला तयान ॥ पुन्हां जुन्यागडीं नागर ब्राह्मण ॥ त्याचें उदरीं जन्मला ॥१६॥

दिवसेंदिवस थोर जाहला ॥ मायबापें व्रतबंध केला ॥ सप्त वर्षें होतां तयाला ॥ जननी जनिता अंतरलीं ॥१७॥

चुलतबंधु होते सकळ ॥ त्यांनीं केला प्रतिपाळ ॥ गांवचीं मुलें खेळती सकळ ॥ त्यांत खेळ खेळत ॥१८॥

इटीदांडू लगोरिया ॥ चुंबाचुंबी लपंडाया ॥ हमामा हुंमरी घालोनियां ॥ पाणबुडीया खेळती ॥१९॥

वाघोडी आणि आट्यापाड्या ॥ झिज्या बोकट अगलगाट्या ॥ भोंवरे चक्रें फेरवाट्या ॥ देती काठ्या सत्वर ॥२०॥

अनेक प्रकारचे अनेक खेळ ॥ बाळलीलें खेळती सकळ ॥ ऐसा लोटला कांहीं काळ ॥ तंव अपूर्व वर्तलें ॥२१॥

ऐसे बाळपणींचे खेळ ॥ खेळतां वृथा गेला काळ ॥ आयुष्य वेंचलें सकळ ॥ नाहीं घननीळ आठविला ॥२२॥

असो आतां तेते अवसरीं ॥ खेळ खेळोनि नानापरी ॥ नरसी मेहता अति सत्वरीं ॥ निजमंदिरीं पातला ॥२३॥

म्हणे वहिनी मजकारण ॥ तृषा लागली द्या जीवन ॥ येरी म्हणे काय कष्ट करून ॥ श्रम पावोन आलासी ॥२४॥

फार पोरटें द्वाडवाण ॥ मायबापें बोळविलीं येणें ॥ रात्रंदिवस खेळ खेळोन ॥ करी भोजन यथेच्छ ॥२५॥

विद्याभ्यास न करितां ॥ जिणें वागविसी तूं वृथा ॥ पुढें रडेल तुझी कांता ॥ वृथापुष्टा चटोरा ॥२६॥

वडील बंधूची कांता ॥ ऐसीं दुर्वचनें बोलतां ॥ पश्चात्ताप जाहला चित्ता ॥ नरसी मेहेता ऊठिला ॥२७॥

तेथोनि उठोनि त्वरित ॥ दूर गेला अरण्यांत ॥ म्हणे प्राक्तन माझें विपरीत ॥ कर्म बळवंत दुस्तर ॥२८॥

बाळपणीं मरतां माता ॥ तारुण्यपणीं निजकांता ॥ वृद्धपणीं पुत्रशोक होतां ॥ ईश्वरी क्षोभ या नांव ॥२९॥

पूर्वजन्मीं कर्म केलें ॥ तयाचें फळ ओढवलें ॥ ऐसें बोलतां ते वेळे ॥ तों पुढें देखिलें अरण्य ॥३०॥

गांवापासोनि कोस दोन ॥ येतां देखिलें महारण्य़ ॥ नरसी मेहेता विलोकून ॥ पाहता जाहला सभोंवता ॥३१॥

पुढें अकस्मात पाहत ॥ तों शिवालय देखिलें अवचित ॥ नरसी मेहेता प्रवेशे आंत ॥ तंव कैलास नाथ देखिला ॥३२॥

ओसाड अरण्य म्हणून ॥ नाहीं मनुष्याचें आगमन ॥ धीर धरूनि निजमनीं जाण ॥ वंदिले चरण शिवाचे ॥३३॥

उपमन्यु ब्राह्मणकुमार ॥ दुग्ध मागे वाटीभर ॥ माता न देतां सत्वर ॥ रुसोनियां बैसला ॥३४॥

कीं उत्तनपाद क्षितीपाळ ॥ तयाचा पुत्र ध्रुवबाळ ॥ रुसोनि गेला तत्काळ ॥ वैकुंठपाळ आराधिला ॥३५॥

तयाचेपरी नरसी मेहेता ॥ अनुताप धरूनि निजचित्ता ॥ म्हणे विश्वंभरा विश्वनाथा ॥ मज अनाथा अपंगीं ॥३६॥

पिनाकपाणी पार्वतीरमण ॥ त्याचें अंगावरी केलें शयन ॥ वर्जिलें अन्नादि फळभक्षण ॥ उदकपान न करी तो ॥३७॥

सप्त दिवस लोटतां जाण ॥ कैलासपति विस्मितमन ॥ म्हणे सर्व शरीर मजलागून ॥ वाहिलें येणें निजनिष्ठें ॥३८॥

गंध अक्षता सुमन चंदनें ॥ नानापरींचीं दिव्य रत्नें ॥ मुक्ताहार सुवर्णभूषणें ॥ मजकारणें अर्पिती ॥३९॥

द्रव्य वेंचूनि अगणित ॥ कोणी शिवालयें बांधीत ॥ भागीरथीचें उदक त्वरित ॥ कोणी अर्पीत आवडीं ॥४०॥

बिल्वपत्रांची लाखोली ॥ आणोनि वाहाती तत्काळीं ॥ परी सर्व शरीर कोणे काळीं ॥ नाहीं मजलागीं अर्पिलें ॥४१॥

शरीराचा लोभ धरून ॥ नानापरीचें करिती साधन ॥ वृथा गेलें त्यांचें ज्ञान ॥ त्यांसी जगज्जीवन भेटेना ॥४२॥

नरसी मेहेत्याचा दृढ भाव ॥ देखोनि तुष्टला सदाशिव ॥ सगुण स्वरूप महादेव ॥ प्रकट करी ते वेळे ॥४३॥

जो दशभुज पंचानन ॥ गळां पन्नागांचें भूषण ॥ मस्तकीं जटा पिंगटवर्ण ॥ विभूतिचर्चन सर्वांगीं ॥४४॥

ऐसें स्वरूप प्रकट करूनी ॥ काय करी पिनाकपाणी ॥ नरसी मेहेत्यासी उठवूनी ॥ अभयवचनीं बोलत ॥४५॥

म्हणे रे बाळका निजभक्ता ॥ प्रसन्न जाहलों तुज आतां ॥ काय कामना वाटते चित्ता ॥ ते सर्वथा मज सांग ॥४६॥

नरसी मेहेत्यानें ऐकोनि वचन ॥ कैलासपतीचे धरिले चरण ॥ प्रसन्न जाहलेत मजलागून ॥ अभयवचन देऊनि ॥४७॥

तरी मी तों बाळक अज्ञान ॥ मज न कळेचि उत्तम मागणें ॥ तुम्हांसी आवडे जीवाहून ॥ तें मज देईं नीलकंठा ॥४८॥

जैसें मातेचें अज्ञान बाळ ॥ त्यास न कळेचि उचित काळ ॥ परी जननीस आवडे सर्वकाळ ॥ अलंकार लववी निजप्रीतीं ॥४९॥

तेवीं तुम्ही आजि विश्वनाथा ॥ प्रसन्नमुखें वर ओपितां ॥ तरी जें आवडेल तुमचें चित्ता ॥ तेंचि अनाथा मज द्यावें ॥५०॥

हास्यवदन पिनाकपाणी ॥ विस्मित जाहले निजमनीं ॥ म्हणे ऐसा चतुर भक्त कोणी ॥ नाहीं नयनीं देखिला ॥५१॥

नरसी मेहेत्याकारण ॥ मागुती शिव बोले वचन ॥ सकळ देवांचें देवतार्चन ॥ तो श्रीकृष्ण मज आवडे ॥५२॥

गंगे पार्वतीस न सांगतां ॥ मी जपतसें श्रीकृष्णनाथा ॥ त्याहून विशेष भक्तकथा ॥ मज तत्त्वतां आवडे ॥५३॥

माझिया जीवींचें निजगुज ॥ तें तूं दाखवीं म्हणसी मज ॥ याचकें नृपासी मागतां राज्य ॥ नव्हेचि काज सर्वथा ॥५४॥

कृपणासी मागतां निजधन ॥ सुखी नव्हती याचकजन ॥ कामिकासी मागतां स्त्रीदान ॥ न पावे सन्मान याचक ॥५५॥

येरू म्हणे पिनाकपाणी ॥ नानापरीचे दृष्टांत देऊनी ॥ समजावितां मजलागोनि ॥ परी संशय मनीं वाटतसे ॥५६॥

बळिराजा उदार देखोन ॥ याचकरूपें श्रीवामन ॥ जातांचि देऊनि राज्यदान ॥ आत्मनिवेदन केलें कीं ॥५७॥

हरिश्चंद्र राजा सात्विक पूर्ण ॥ विश्वामित्र याचक मागतां दान ॥ राज्य कांता पुत्र देउन ॥ निजसत्व तेणें रक्षिलें ॥५८॥

तेवीं उदार कैलासपती ॥ प्रसन्न जाहलेती मजप्रती ॥ तरी तुम्हां लागली जयाची प्रीती ॥ तोच निश्चतीं मज दावा ॥५९॥

वचन ऐकोनियां देख ॥ काय बोलती त्रिपुरांतक ॥ श्रीकृष्णलीला अलोकिक ॥ त्या मज देख आवडती ॥६०॥

श्रीकृष्णलीला

श्रीकृष्णलीला अद्भुत जनीं ॥ गोकुळीं क्रीडला चक्रपाणी ॥ तें रासमंडळ मजलागूनी ॥ जीवाहूनि आवडे ॥६१॥

मित्रकन्येचिया कांठीं ॥ गोपींसीं क्रीडे जगजेठी ॥ मजला त्याची प्रीति मोठी ॥ जातसें दिठीं पाहावया ॥६२॥

रासमंडळ रचोनि सांग ॥ नृत्य करितो श्रीरंग ॥ मीही वाजवी मृदंग ॥ ताल सांग बैसोनि ॥६३॥

तेंचि दाखवीन तुजप्रती ॥ म्हणोनि अभय दिधलें हातीं ॥ गोपीचा वेष तयाप्रती ॥ दिधला निश्चितीं नीलकंठें ॥६४॥

सवें घेऊनि त्यालागोनी ॥ त्वरें चालिले पिनाकपाणी ॥ रासमंडळीं येऊनी ॥ चक्रपाणि वंदिला ॥६५॥

ऐसें ऐकतां वचन ॥ आशंका धरितील विचक्षण ॥ म्हणाल रासमंडळीं क्रीडोन ॥ गेला श्रीकृष्ण द्वापारीं ॥६६॥

कलियुगीं भक्त नरसी मेहेता ॥ येथें कां लिहिली कृष्णकथा ॥ ऐसी आशंका धराल चित्ता ॥ तरी हे वृथा कविता न म्हणावी ॥६७॥

मथुरा गोकुळ वृंदावनीं ॥ अद्यापि क्रीडतो चक्रपाणी ॥ भाविक भक्त जे त्यांलागूनी ॥ दिसे नयनीं हरिलीला ॥६८॥

हे कथा भविष्योत्तरपुराणीं ॥ स्वयें बोलिले श्रीव्यासमुनी ॥ कलियुगीं भक्तशिरोमणी ॥ त्यांचीं कथनें वर्णिलीं ॥६९॥

जैसी मर्यादावेळ उल्लंघून ॥ प्रवेश न करी समुद्रजीवन ॥ तैसें कवीश्वराचें वचन ॥ झाल्यावांचोनि वदेना ॥७०॥

कीं आयुष्य सरल्यावांचोनी ॥ काळ न दंडी जीव कोणी ॥ तेवीं कवीश्वराची निजवाणी ॥ झाल्यावांचोनि वदेना ॥७१॥

कीं दिनमान घटिका न होता पूर्ण ॥ न मावळे सूर्यनारायण ॥ तेवीं चरित्र वर्तल्यावांचोन ॥ कवि तें लेखन न करिती ॥७२॥

न मिळतां पतीचिया मता ॥ न वर्ते जेवीं पतिव्रता ॥ तेवीं कवीश्वरांची वाणी वृथा ॥ असत्या कथा न वदे कीं ॥७३॥

कीं स्वयंपाक करावयालागून ॥ प्रार्थूनि आणिली शेजारीण ॥ ते आपुले पदरची सामग्री घेऊन ॥ न येचि जाण सर्वथा ॥७४॥

पाककर्त्री असली चतुर ॥ तरी अन्न करील रुचिकर ॥ तेवीं कवि दृष्टांत चार ॥ देईल साचार निरूपणीं ॥७५॥

परी मुळींचें पद सांडोनि सर्वथा ॥ असत्य ग्रंथ न वदे कवयिता ॥ म्हणोनि प्रार्थना करितों पंडितां ॥ विकल्प चित्तीं न धरावा ॥७६॥

श्रीभीमातीरवासी रुक्मिणीरमण ॥ तोचि बुद्धीचा दाता चैतन्यघन ॥ तोचि बोलवी ग्रंथनिरूपण ॥ येरवीं अज्ञान महीपति ॥७७॥

आतां ऐका भाविक जन ॥ मागील कथेसी द्यावें अवधान ॥ नरसी मेहेत्यासी पार्वतीरमण ॥ आले घेऊन हरिलीले ॥७८॥

कालिंदीतटीं अति अद्भुत ॥ वृक्ष लागले गगनचुंबित ॥ दवणा केतकी पारिजात ॥ पारवे घुमत हरिलीले ॥७९॥

चूतवृक्ष आणि जांबुळी ॥ आंवळी निंबोणी रायकेळी ॥ बकुळी आणि रामसीताफळी ॥ डोळे पाडळी सुवासें ॥८०॥

बिल्व वट आणि गोंधणी ॥ अश्वत्थ रुद्राक्ष सारमणी ॥ चंपक दाळिंबी बहुलसुमनीं ॥ कृष्णरंगणीं डोलतो ॥८१॥

पिंपरी शेवगे महारुख ॥ पासवणी आणि सेलाटक ॥ फणस मोठे गगनीं डोलत ॥ यदुनायक देखोनी ॥८२॥

भोंवता वृक्षांचा परिघ देखा ॥ आंत लागली पुष्पवाटिका ॥ मोगरे जाई सेवंतिका ॥ कृष्णनायिका देखती ॥८३॥

सहस्रफडी पिंवळी सेवंती ॥ भोंयचाफे जासुंद सेवंती ॥ कापुरवेली गुलाब शोभती ॥ चरित्र पाहती कृषाचें ॥८४॥

सरांटे श्याम हंसराशी ॥ बटमोगरे गुलाब सुवासी ॥ गुलचनी आरक्त आणि तुलसी ॥ कुंजवनासी लागल्या ॥८५॥

वसंतें येऊनि आपण ॥ शृगारिलें कुंजवन ॥ तेथें यशोदेचा नंदन ॥ क्रीडे आपण स्वलीलें ॥८६॥

कृष्णदृष्टीचा महिमा थोरू ॥ सरांटे होती कल्पतरू ॥ ओहळउदकाची सरू ॥ अमृततुषारू करीना ॥८७॥

तेथें क्रीडतसे श्रीरंग ॥ खडे जाहले पद्मराग ॥ बरड गोटे अमोघ ॥ परिस अभंग ते जाहले ॥८८॥

असो आतां बहु जाणा ॥ चाष चातक पक्षी मनमोहना ॥ कपोत चिमण्या साळोक्या वामना ॥ कृष्णकीर्तना डोलती ॥८९॥

असो आतां बहु भाषण ॥ कालिंदीतटीं हें उपवन ॥ लागलें अति शोभायमान ॥ तेथें श्रीकृष्ण क्रीडत ॥९०॥

नरसी मेहेता आणि उमापती ॥ तेथें येऊनि सत्वरगती ॥ भावें नमिला तो श्रीपती ॥ क्षेम प्रीतीं दीधलें ॥९१॥

साक्षात् परब्रह्म श्रीकृष्णमूर्ती ॥ गोपी त्या अवतरल्या निजश्रुती ॥ वेणु वाजवितां श्रीपती ॥ गोळा होती निजछंदें ॥९२॥

सभोंवत्या मिळोनि वज्रांगना ॥ मध्यें घननीळ वैकुंठराणा ॥ गोपिका देखोनि मनमोहना ॥ धांवूनि चरणां लागल्या ॥९३॥

श्रीकृष्णचरण अति सुकुमार ॥ ध्वज वज्रांकुश तोडर ॥ ब्रह्मा पोटींचा निजकुमर ॥ चरण साचार न पावेचि ॥९४॥

पवित्रपणें पाहतां जाण ॥ तरी गंगा चरणीचें जीवन ॥ म्हणोनि मस्तकीं उभारमणें ॥ धरिली जाण आवडी ॥९५॥

वांकी नेपुरें चरणीं गर्जती ॥ म्हणती धन्य असों आम्ही त्रिजगतीं ॥ आम्हांवरी तुष्टोनि कमलापती ॥ चरणीं निश्चितीं स्थापिलें ॥९६॥

नखें देखूनि निशापती ॥ परम लज्जित जाहला चित्तीं ॥ तोडार गर्जे कोणे रीतीं ॥ दुरितें नासती हरिचरणीं ॥९७॥

पोटर्‍य़ा जानु जंघा सुरेख ॥ कटीं पीतांबर वेष्टिला देख ॥ कोटि विद्युल्लता लखलख ॥ जडल्या देख निजांगें ॥९८॥

आजुनुबाहु श्रीपति ॥ दोनी भुजा दंड मिरवती ॥ विधाता जन्मला नाभीप्रती ॥ अंत निश्चितीं न कळे त्या ॥९९॥

विशाळ उदर तनू सांवळीं ॥ हृदयीं शोभे सुंदर त्रिवळी ॥ निरुपम दिसे रोमावळी ॥ श्रीवत्सनवाळी काय वर्णूं ॥१००॥

सर्व आनंद होऊनि गोळा ॥ तो एकवटला मुखकमळा ॥ अधरामृताचा सोहळा ॥ जाणे कमळा निजमुखें ॥१॥

कमलदलाऐसे जाण ॥ विशाळ श्रीकृष्णाचे नयन ॥ सरळ नासिक विराजमान ॥ वसंत येऊन राहिला ॥२॥

कर्णीं कुंडलें अति सोज्ज्वळ ॥ भोंवया सुरेख विशाल भाळ ॥ मस्तकीं शोभती केश कुरळ ॥ मयूरपिच्छें वेष्टिलीं ॥३॥

श्रीकृष्णाचा मुकुट पाहोनी ॥ लज्जित जाहला वासरमणी ॥ कंठींचा कौस्तुभ होऊनी ॥ भास्कर मनीं निवाला ॥४॥

आकाश जैसें निर्मळ जाण ॥ त्यावरी शोभे तारागण ॥ तैसीं पदकावरी महारत्नें ॥ कृष्णभूषणें लखलखित ॥५॥

कंठीं एकावळी शोभत ॥ आपद वैजयंती डोलत ॥ नानापुष्पांचे हार निश्चित ॥ गळां घातले निजभक्तीं ॥६॥

सर्वांगीं चंदन चर्चिलें देख ॥ भाळी कस्तूरीमळवट सुरेख ॥ तुळसीमाळा यदुनायक ॥ लेतसे देख निजप्रीतीं ॥७॥

ऐसें परब्रह्मरूप सगुण ॥ मुखें करित वेणुवादन ॥ तटस्थ राहिले गोपींचे नयन ॥ श्रीकृष्णध्यान देखोनि ॥८॥

सुस्वर मुरली वाजवी कान्हा ॥ भोंवत्या नाचती व्रजांगना ॥ आलापिती गीत नाना ॥ मनमोहना गोविंदा ॥९॥

तंत वितंत घनसुस्वर ॥ पांवा मोहरी आणि झल्लर ॥ वाद्यें वाजती मनोहर ॥ आलाप घेती निजमुखें ॥११०॥

मृदंग वाजवी पार्वतीरमण ॥ त्यावरी नाचती व्रजांगना ॥ तालसंकेत वैकुंठराणा ॥ दावितो खुणा अंतरींच्या ॥११॥

कृष्णासी म्हणती व्रजसुंदरी ॥ तूं व्यापक अससी सर्वांतरीं ॥ तुझा काम धरूनि अंतरीं ॥ आलों लवकरी श्रीकृष्णा ॥१२॥

आम्ही व्रजांगना अनेक ॥ तूं शारंगधर दिससी एक ॥ तुझें रूप पाहतांचि देख ॥ रतिनायक खवळला ॥१३॥

कृष्णा तुझें पाहतां वदन ॥ मुखासी वाटे द्यावें चुंबन ॥ हृदयीं हृदय एक करून ॥ द्यावें आलिंगन तुजलागीं ॥१४॥

ऐसें बोलतां गोपनारी ॥ अनेक रूपें नटला हरी ॥ जैसा भाव जयाचें अंतरीं ॥ तैसाचि मुरारी होतसे ॥१५॥

जितुक्या होत्या व्रजांगना ॥ तितुकीं रूपें घेतसे कान्हा ॥ हातीं धरूनि जगज्जीवना ॥ व्रजांगना नाचती ॥१६॥

हातीं धरूनि घनसांवळा ॥ व्रजांगना धरिती गळा ॥ सगुण रूप पाहती डोळां ॥ चुंबन अबला देताती ॥१७॥

दोघे कृष्ण दोघी गवळणी ॥ एकमेकांचा हात धरूनी ॥ ऐसें रासमंडळ रचोनी ॥चक्रपाणी भोगिती ॥१८॥

कृष्णतनू अति सुकुमार ॥ हृदय विशाळ माज चिवळ ॥ वक्षःस्थळीं रोमावळ ॥ देखतां विठ्ठल व्रजनारी ॥१९॥

धरूनियां श्रीकृष्णकर ॥ गोपी ठेविती हृदयवर ॥ मुख चुंबोनि वारंवार ॥ घालिती तांबूल निजमुखीं ॥१२०॥

जयाचें चित्तीं जैसा काम ॥ तैसा पुरवी मेघश्याम ॥ श्रीकृष्ण सर्वांचा विश्राम ॥ जपतो नाम नीलग्रीव ॥२१॥

रासमंडळ रचोनि युक्तीं ॥ अनेक गोपी गाती नाचती ॥ नरसी मेहेत्यासी श्रीपती ॥ ओळखी निश्चितीं तत्काळ ॥२२॥

अठरा भार वनस्पतींसी ॥ पाहतां वेगळी निवडे तुळसी ॥ तेवीं नरसी मेहेत्यासी श्रीपती ॥ ओळखी निश्चितीं तत्काल ॥२३॥

कीं आकाश भरलें तारागणीं ॥ त्यांत निवडे ध्रुवचांदणी ॥ तेवीं नरसी मेहत्यासी नयनीं ॥ चक्रपाणी ओळखिती ॥२४॥

की नवग्रह पाहतां नयनीं ॥ त्यांत निवडे वासरमणी ॥ तेवीं नरसी मेहेत्यासी देखोनि नयनीं ॥ श्रीकृष्ण मनीं विस्मित ॥२५॥

कीं सिद्ध साधक बैसले थोर ॥ त्यांत वेगळा अनसूयाकुमार ॥ तेवीं नरसी मेहेत्यासी शारंगधर ॥ ओळखी साचार निजदृष्टीं ॥२६॥

शिवासी म्हणे व्रजभूषण ॥ नूतन गोपी आणिली कोण ॥ आज मित्रपणासी हें वचन ॥ केलें जाण नीलकंठा ॥२७॥

माझी तुझी प्रीति जवळी ॥ म्हणोनि आणितों रासमंडळीं ॥ ऐसें बोलतां वनमाळी ॥ चंद्रमौळी हांसले ॥२८॥

नरसी मेहेत्यासी पार्वतीरमण ॥ नेत्रसंकेतें दावी खूण ॥ त्यानें तत्काळ येऊन ॥ श्रीकृष्ण चरण वंदिले ॥२९॥

सदाशिव म्हणे कृष्णनाथा ॥ तुझा दास नरसी मेहेता ॥ तयाची पुरातनकथा ॥ तुज सविस्तर सांगेन ॥१३०॥

पूर्वजन्मीं तामसगुण ॥ महाव्याध्र हा पंचानन ॥ अरण्यांत असतां पिपाजीनें ॥ नामस्मरण सांगितलें ॥३१॥

तुझें करितां नामस्मरण ॥ दुरितें नासलीं संपूर्ण ॥ जुन्यागडीं नागर ब्राह्मण ॥ तेथें जन्म पावला ॥३२॥

बाळपणीं मातापिता ॥ याचीं निवर्तलीं असतां ॥ यानें शरीर श्रीकृष्णनाथा ॥ मज सर्वथा अर्पिलें ॥३३॥

सप्त दिवसपर्यंत येणें ॥ वर्जिलें अन्नउदकपान ॥ मी संतुष्ट होऊनि निजमन ॥ जाहलों प्रसन्न यालागीं ॥३४॥

मज उत्तर दिधलें येणें ॥ मज उचित न कळेचि मागणें ॥ जें आवडे तुजकारणें ॥ तें मज देणें नीलकंठा ॥३५॥

मज आवडसी तूं जगज्जीवन ॥ म्हणोनि आलों येथें घेऊन ॥ तरी याचें मस्तकीं हस्त ठेवून ॥ देईं वरदान श्रीकृष्णा ॥३६॥

ऐसें ऐकूनि कमळापती ॥ नरसी मेहेत्यासी धरिलें हातीं ॥ अभय देऊनि कृपामूर्ती ॥ आलिंगन प्रीतीं दीधलें ॥३७॥

पुढती बोले चक्रपाणी ॥ त्वां रासमंडळ देखिलें नयनीं ॥ याचे प्रबंध रचोनी ॥ सांगें श्रवणीं सकळांच्या ॥३८॥

माझी गुणचरित्रलीला ॥ नित्य दिसेल तुझिया डोळां ॥ ऐसा वर घनसांवळा ॥ देता जाहला तयासी ॥३९॥

शिवासी म्हणे श्रीकृष्ण ॥ आतां जावें यासी घेऊन ॥ ऐसें ऐकूनि उमारमण ॥ केलें नमन सत्वर ॥१४०॥

इच्छामात्रेंकरूनि त्यासी ॥ आणोनि बैसविलें राउळासी ॥ अभय देऊनि निजभक्तासी कैसासवासी पैं गेला ॥४१॥

शिवालयीं बैसूनि जाण ॥ नरसी मेहेता करी कीर्तन ॥ रात्रंदिवस नामस्मरण ॥ करी सप्रेम आवडी ॥४२॥

श्रीकृष्णलीलाकथामृत ॥ गाऊनि प्रेमें नृत्य करीत ॥ निर्लज्ज होवोनि निश्चित ॥ गुण वर्णित श्रीहरीचे ॥४३॥

रासमंडळ खेळला श्रीपती ॥ तें नरसी मेहेत्यानें लिहिलें ग्रंथीं ॥ त्या देशीं अद्यापि लोक गाती ॥ भाषा गुजराती असे कीं ॥४४॥

असो मागील निरूपण ॥ नरसी मेहेता मंदिराहून ॥ वनांत गेला कीं रुसोन ॥ बंधुजन पाहती ॥४५॥

तंव अरण्यांत चरती गोधन ॥ त्यांसवें येती गोपजन ॥ ते नरसी मेहेत्याचें कीर्तन ॥ करिती श्रवण आवडीं ॥४६॥

गृहासी येऊनि त्वरित ॥ बंधूसी सांगती वृत्तांत ॥ म्हणती नरसी मेहेता शिवालयांट ॥ गुण वर्णित हरीचे ॥४७॥

ऐसी मात ऐकोनि कानीं ॥ संतोष जाहला त्याच्या मनीं ॥ नरसी मेहेत्यासी समजावूनी ॥ निजसदनीं आणिला ॥४८॥

कोणी गांवींचे भाविक जन ॥ अध्यात्मशास्त्रीं होते निपुण ॥ म्हणती यावर तुष्टला नारायण ॥ दिसतें चिन्ह पालटलें ॥४९॥

गंगेसीं ओहळ मिळतां जाण ॥ तयासी आलें पवित्रपण ॥ तेवीं कृपा करितां जगज्जीवन ॥ सात्विक लक्षण या आलें ॥१५०॥

गांवींचा एक होता ब्राह्मण ॥ परम भाविक वैष्णवजन ॥ त्याणें करूनि कन्यादान ॥ केलें लग्न तयाचें ॥५१॥

लोहासी परीस लागतां जाण ॥ त्याचें तत्काळचि होय सुवर्ण ॥ तेवीं कृपा करितां नारायण ॥ मग काय उणें तयासी ॥५२॥

न करी कोणाचें उपार्जन ॥ राव रंक सारखेचि जाण ॥ दीन आणि श्रीमंत जन ॥ लेखी समान दृष्टीसी ॥५३॥

गृहस्थाश्रम केल्यावर ॥ दिवसेंदिवस जाहला थोर ॥ एक कन्या एक पुत्र ॥ संतान तया जाहलें असे ॥५४॥

पुढें रसाळ निरूपण ॥ श्रोतीं व्हावें सावधान ॥ नरसी मेहेत्याच्या पुत्राचें लग्न ॥ अंगें श्रीकृष्ण करील ॥५५॥

अहो भक्तचरित्रकथा अमोलिका ॥ कीं हे सुगंधपुष्पांची वाटिका ॥ द्वारकावासी श्रीकृष्णसखा ॥ तो वसंत देखा माधव ॥५६॥

महाराष्ट्र ओंव्या फुलें मोकळीं ॥ हार गुंफोनि नानापरी ॥ महीपति होऊन फुलारी ॥ वैष्णवमेळीं पातला ॥५७॥

स्वस्ति श्रीभक्तविजय ग्रंथ ॥ ऐकतां तुष्टेल जगन्नाथ ॥ प्रेमळ ऐका भाविक भक्त ॥ सप्तविंशाध्याय रसाळ हा ॥१५८॥

श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ अध्याय ॥२७॥ ओंव्या ॥१५८॥

॥ श्रीभक्तविजय सप्तविंशाध्याय समाप्त ॥