Ramabai Ambedkar Jayanti त्याग आणि बलिदानाची मूर्ती रमाबाई आंबेडकर

रमाबाई आंबेडकर यांचा जन्म 7 फेब्रुवारी 1897 रोजी दाभोळजवळील वंणदगावाच्या एका गरीब कुटुंबात झाला होता. त्यांचे वडील भिकू धुत्रे व आई रुक्मिणी यांच्यासह रमाबाई वंणदगावात नदीकाठी महारपुरा वस्तीमध्ये राहत. त्यांना 3 बहिणी व एक भाऊ होता. रमा लहान असतानाच त्यांच्या आईंचे आजारपणाने निधन झाले. काही दिवसात वडील भिकू यांचेही निधन झाले. पुढे वलंगकर काका व गोविंदपुरकर मामा मुलांना घेऊन मुंबईला भायखळा मार्केटच्या चाळीत रहायला गेले.

रमाई व भीमरावांचे लग्न भायखळ्याच्या भाजी मार्केटमध्ये इ.स. १९०६ या वर्षी झाले. विवाहप्रसंगी बाबासाहेबांचे वय १४ वर्षे तर रमाईचे वय ९ वर्षे होते. लग्नानंतर रमीचे नाव रमाबाई झाले. लग्नाआधी रमा अशिक्षित होत्या, पण लग्नानंतर भीमराव आंबेडकरांनी त्यांना सामान्य लेखण आणि वाचन शिकवले होते, जेणेकरुन त्या स्वत:च्या हस्ताक्षर करत होत्या. डॉ. आंबेडकर रमाला 'रमो' म्हणून संबोधत असत तर रामबाई बाबासाहेबांना 'साहेब' म्हणत असत.

सन 1924 पर्यंत रमाबाई आणि भीमराव आंबेडकर यांना पाच मुले झाली. मोठा मुलगा यशवंतराव यांचा जन्म 12 डिसेंबर 1912 रोजी झाला. त्यावेळी भीमराव मुंबईच्या बीआयटी चॉल, पायबावाडी परळ येथे कुटुंबासमवेत राहत होते. डॉ. भीमराव आंबेडकर जानेवारी 1913 मध्ये बडोदा राज्य सैन्यात लेफ्टनंट म्हणून नेमणूक झाल्यावर बडोदाला गेले, परंतु वडील रामजी सकपाळ यांच्या आजाराच्या आजारामुळे लवकरच मुंबईला परतावे लागले. रामाबाईंच्या दिवसरात्र सेवा व उपचारानंतर त्यांचे निधन 2 फेब्रुवारी 1913 रोजी घडले. वडिलांच्या निधनानंतर भीमराव उच्च शिक्षणासाठी परदेशात गेले. ते 1914 ते 1923 पर्यंत सुमारे 9 वर्षे परदेशात राहिले.

बाबासाहेब अमेरिकेत होते तेव्हा रमाबाईंनी खूप कठीण दिवस घालवले. रमाबाईंनी या कठीण काळातही कोणतीही तक्रार न करता मोठ्या संयमाने हसून दिवस काढले. डिसेंबर 1940 मध्ये बाबासाहेब डॉ. भीमराव आंबेडकर यांनी "थॉट्स ऑफ पाकिस्तान" हे पुस्तक लिहिले आणि ते केवळ त्यांची पत्नी "रामो" यांना समर्पित केले. 

अर्पण शब्द पुढीलप्रमाणे:

मी हे पुस्तक "रामोला त्यांच्या मनाची सात्विकता, मानसिक सदवृत्ती, सदाचाराचे पावित्र्य माझ्यासह दु: ख सहन करण्यात, अभाव आणि संकटाच्या काळात जेव्हा आमचे मदतनीस नव्हते तेव्हा सहिष्णुता आणि संमती दर्शविण्यासाठी प्रशंसा स्वरुप भेट करतो...

वरील शब्दांवरून हे स्पष्ट होते की माता रमाईंनी संकट काळात बाबासाहेब डॉ. आंबेडकर यांचे कसे समर्थन केले आणि बाबासाहेबांवर किती आदरातिथ्य व प्रेम होते.

बाबासाहेब अमेरिकेत गेले असता आई बाबा रमाई गरोदर होती. त्याने एका मुलाला (रमेश) जन्म दिला, पण बालपणातच त्याचा मृत्यू झाला. बाबासाहेब परतल्यावर आणखी एक मुलगा गंगाधरचा जन्म झाला, पण त्याचेही अडीच वर्षांच्या लहान वयात निधन झाले. गंगाधर यांच्या मृत्यूच्या हृदयविकाराच्या घटनेचा संदर्भ देताना बाबा साहेबांनी एकदा आपल्या मित्राला सांगितले की, जेव्हा योग्य उपचार न मिळाल्याने गंगाधर यांचे निधन झाले, तेव्हा रस्त्यावरल्या लोकांना त्याचा मृतदेह झाकण्यासाठी नवीन कपडा आणावा सांगितले, परंतु त्यांच्याकडे तेवढेही पैसे नव्हते तेव्हा रमाने तिच्या साडीमधून कापड फाडून दिला होत. तोच कापड मृतदेहावर गुंडाळून त्याला स्मशानभूमीत नेण्यात आला शरीर दफन केलं गेलं. त्यांना एकुलता मुलगा यशवंत होता, परंतु त्याची तब्येतही खराब होती. यशवंत यांच्या आजारामुळे माता रमाई चिंताग्रस्त होती, परंतु तरीही बाबासाहेबांनी डॉ. आंबेडकर यांच्या कार्यात आणि अभ्यासात अडथळा येऊ नये याची त्या काळजी घेत होत्या. 

आपल्या पतीच्या प्रयत्नातून माता रमाईंनी काही वाचणे आणि लिहायला शिकले होते. सर्वसाधारणपणे, महान पुरुषांच्या जीवनात ही एक सुखद गोष्ट आहे की त्यांना जीवनसाथीच्या रुपात खूप सहज आणि चांगली साथीदार लाभली. बाबासाहेब देखील अशा भाग्यवान महापुरुषांपैकी एक होते, ज्यांना रमाबाईंसारखा एक थोर आणि आज्ञाधारक जीवन साथी मिळाल्या होत्या.

दरम्यान, बाबासाहेब आंबेडकर यांच्या सर्वात लहान मुलाचा जन्म झाला, त्याचे नाव राजरत्न ठेवले गेले. त्यांचं आपल्या मुलावर खूप प्रेम होते. रमाई यांनी एका मुलीला देखील जन्म दिला होता, ज्याचे बालपणात निधन झाले. माता रमाईची प्रकृती खालावली, म्हणून यशवंत आणि राजरत्न या दोन्ही मुलांबरोबरच त्यांना हवाई बदलांसाठी धारवाड येथे पाठविण्यात आले. पण सर्वात धाकटा मुलगा राजरत्न यांचेही 19 जुलै 1926 रोजी निधन झाले. बाबासाहेबांनी 16 ऑगस्ट 1926 रोजी त्यांचे मित्र श्री दत्तोबा ​​पवार यांना लिहिलेले पत्र खूप वेदनादायक आहे. त्यात, वडिलांचे आपल्या संतान वियोगाचे दु: ख स्पष्टपणे दिसून येते -

"आम्ही चार सुंदर रुपवान मुलं दफन केली आहेत. त्यातील तीन मुलगे आणि एक मुलगी होते. जर ते जिवंत असते तर भविष्य त्यांचे असते. त्यांच्या मृत्यूचा विचार करुन अंतःकरण दुखावतो. आम्ही फक्त आजीवन जगत आहोत. ज्याप्रकारे डोक्यावरुन ढग निघून जातात तसेच आमचे दिवस लवकर जात आहेत. मुलांच्या मृत्यूमुळे जीवनातील आनंद निघत गेलं. आणि जसे बायबलमध्ये लिहिले आहे: "तू पृथ्वीचा आनंद आहेस." जर हे पृथ्वी त्याग असेल, तर पृथ्वी आनंदित कशी असेल? "माझ्या परिक्त जीवनात मला पुन्हा पुन्हा असेच वाटते. पुत्रांच्या मृत्यूमुळे माझे जीवन अगदी काटेरी झुडुपेने भरलेल्या बागांसारखे आहे. आता माझे मन इतके भरले आहे की मी अधिक लिहू शकत नाही… "

चारही मुलांच्या मृत्यूचे कारण धनाचा अभाव होता कारण डॉ. आंबेडकर स्वतंत्र जीवन मिळवण्यासाठी काम शोधत होते. ज्यामुळे घराची आर्थिक अवस्था खूपच वाईट होती, जेव्हा पोट भरत नव्हते, तेव्हा मुलांच्या आजाराच्या उपचारासाठी पैसे कोठे मिळतील? फक्त बाबासाहेबांचा थोरला मुलगा यशवंतराव बचावला होता. तो नेहमी आजारी असायचा. रमाबाईंना अधिक मुले हवी होती, परंतु अधिक मुले असल्याने डॉक्टरांच्या म्हणण्यानुसार तिला टीबीचा धोका होता. यासंदर्भात डॉक्टरांनी बाबासाहेबांना सावधगिरीचा सल्ला दिला.

भीमराव आंबेडकर नेहमीच शिकण्यात गुंतलेले होते. रमाई त्यांच्या कामात अडथळा येऊ नये याची काळजी घेत असायच्या. त्यांनी आपल्या पतीच्या आरोग्याची आणि सोयीची काळजी घेतली. बाबासाहेबांचे वाचन करताना आतून दार बंद करायचे. रमा बर्‍याच वेळा दार ठोठावायच्या पण जेव्हा दार उघडत नसत त्या दमून जात असे. यामुळे त्या अनेकदा उपाशी राहच्या. नवरा भुकेला असताना त्यांनी अन्न घेणे हे त्यांना मान्य नव्हते. 

रमाईंच्या आधीचे आयुष्य आर्थिक संकटा होते. तंगीची अशी होती की दिवसभर काम करून संध्याकाळी त्या घराबाहेर निघून तीन ते चार किमी अंतरावर जाऊन शेण आणत असे. शेणाच्या गवर्‍या तयार करुन विकत असे. जवळपासच्या परिसरातील स्त्रिया म्हणत की बॅरिस्टरची पत्नी असूनही तिने आपल्या डोक्यावर गाईचे शेण घेतले आहे. त्यावर रमाई म्हणायच्या, 'घरकाम करण्यात काय लाज?'

रमाबाई एक साधी आणि कर्तव्यदक्ष स्त्री होती. त्यांनी आपल्या पतीची आणि कुटुंबाची सेवा करण्याचा आपला धर्म मानला. कोणतीही आपत्ती असो, कोणाचीही मदत घेणं त्यांना कधीच पटले नाही. असे अनेक प्रसंग होते जेव्हा ओळखीच्यांनी त्याला मदतीचा हात दिला पण रमाने घेण्यास नकार दिला. रमाई समाधानाची, सहकार्याची आणि सहिष्णुतेच्या मुर्ती होत्या. डॉ भीमराव आंबेडकर अनेकदा घराबाहेर राहत असत. त्यांनी जे काही कमावले ते पत्नीकडे सोपवायचे आणि आवश्यकतेनुसार मागणी करायचे. घर खर्च करून रमाताईही काही पैसे गोळा करायच्या. कारण, त्यांना माहित होते की बाबासाहेब डॉ. आंबेडकर यांना उच्च शिक्षणासाठी पैशांची गरज आहे. बाबासाहेबांच्या पक्की नोकरी नसल्यामुळे त्यांना खूप त्रास सहन करावा लागला.

डॉ. आंबेडकरांच्या सामाजिक चळवळींमधील अनेक चळवळी आणि सत्याग्रहांमध्ये रमाताईंनी भाग घेतला. डॉ. आंबेडकरांच्या चळवळीत महिला मोठ्या प्रमाणात सहभागी व्हायच्या. दलित समाजातील लोक रमाताईंना ‘आई साहेब’ आणि डॉ आंबेडकर यांना ‘बाबा साहेब’ म्हणून संबोधत असत. 

बाबा साहेबांभोवती कीर्ती पसरत होती परंतु रामाताईंच्या ढासळत्या आरोग्यामध्ये काहीच सुधारणा येत नव्हती. डॉ. आंबेडकरांच्या सुखसोयीची काळजी रमाताईंनी आजारपणातही घेतली. त्यांना स्वत:च्या आरोग्यापेक्षा बाबासाहेबांची काळजी असायची.

दुसरीकडे, डॉ. आंबेडकर त्यांच्या कामात व्यस्त असल्यामुळे रमाबाई आणि घराकडे योग्य लक्ष देऊ शकत नव्हते. एके दिवशी रमाताईंच्या तक्रारीवर गुरुजींनी जेव्हा बाबासाहेब पत्नीकडे लक्ष देण्याचे विंनती केली तेव्हा बाबासाहेब म्हणाले, रमोच्या उपचारांसाठी चांगल्या डॉक्टरांची आणि औषधाची व्यवस्था केली आहे. त्याचा मुलगा, माझा पुतण्या आणि त्याचा स्वतःचा भाऊ देखील त्यांच्यासोबत असतो. तरीही मी त्यांच्या शेजारी बसावे हे कसे शक्य आहे? माझ्या पत्नीच्या आजाराशिवाय या देशात सात कोटी अस्पृश्य लोक आहेत जे त्यांच्यापेक्षा शतकानुशतके आजारी आहेत. ते अनाथ आणि असहाय्य आहेत, त्यांची काळजी घेण्यासाठी कोणीही नाही. मी या सात कोटी अस्पृश्यांसाठीही काळजीत आहे? रामाला याची जाणीव असावी? असे सांगून बाबासाहेबांचा गळा भरुन आला होता.

रमाताई बराच काळ आजारी राहिल्या आणि शेवटी 27 मे 1935 रोजी जेव्हा बाबासाहेब डॉ. भीमराव आंबेडकर कोर्टातून परत आले तेव्हा रमाबाईंनी बाबा साहेबांना स्वत: कडे इशार्‍याने बोलावले त्यांच्या हातात हात देत म्हणाल्या की, पाहा, मला वचन द्या की माझे निधन झाल्यानंतर आपण निराश होणार नाही, आपली मुले जगू शकली नाहीत, मात्र समाज आपले स्वतःचे मूल आहे; मला वचन द्या की तुम्ही त्यांना ब्राह्मणवादी व्यवस्थेतून मुक्त कराल, असे सांगून माता रमाबाईंनी डॉ. आंबेडकरांना सोडून या जगाचा निरोप घेतला. रामाताईंच्या निधनामुळे डॉ. आंबेडकर तीव्र शोकग्रस्त झाले.