Kids story : अनेक वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. एका घनदाट जंगलात सुरीली नावाची एक चिमणी आंब्याच्या झाडावर राहत होता. तिने खूप सुंदर घरटे बनवले होते. ज्यामध्ये तिची लहान मुले तिच्यासोबत राहत होती. त्या मुलांना अजून उडता येत नव्हते, म्हणूनच सुरीली जेवण आणून सर्वांना खायला घालायची.
एके दिवशी जेव्हा पाऊस जास्तच जोरात पडत होता. तेवढ्यात सुरिलीच्या मुलांना खूप भूक लागली. मुले खूप जोरात रडू लागली, इतक्या मोठ्याने की काही क्षणातच सर्व मुले रडू लागली. सुरिलीला तिची मुले रडतात हे आवडत नव्हते. ती त्यांना गप्प बसवण्याचा प्रयत्न करत होती, पण मुलांना भूक लागली होती म्हणून ते गप्प बसत नव्हते. आता मात्र सुरिली विचार करू लागली, इतक्या मुसळधार पावसात मला अन्न कुठून मिळेल. पण जर मी जेवण आणले नाही तर मुलांची भूक कशी भागणार? बराच वेळ विचार केल्यानंतर, सुरिलीने एक लांब उड्डाण केले आणि पंडितजींच्या घरी पोहोचली.
पंडितजींनी प्रसाद म्हणून मिळालेले तांदूळ, डाळी आणि फळे अंगणात ठेवली होती. सुरीलीने ते पाहिले आणि मुलांसाठी भरपूर तांदूळ तोंडात घेतले आणि तेथून पटकन उडून गेली. आता घरट्यात पोहोचल्यानंतर, सुरीलीने सर्व मुलांना दाणे खायला दिले. मुलांचे पोट भरले, ते सर्व शांत झाले आणि आपापसात खेळू लागले.
तात्पर्य : जगात आईच्या प्रेमाची तुलना नाही.
Edited By- Dhanashri Naik
