Kids story : माता सीतेच्या अपहरणानंतर भगवान रामाला लंकेत पोहोचता यावे म्हणून, त्यांची वानर सेना जंगलाला लंकेशी जोडण्यासाठी समुद्रावर पूल बांधण्यात व्यस्त होते. तेव्हा पूल बांधण्यासाठी दगडांवर भगवान श्री रामाचे नाव लिहून संपूर्ण सैन्य समुद्रात दगड फेकते होते. त्यावर भगवान रामाचे नाव लिहिल्यामुळे दगड समुद्रात बुडण्याऐवजी तरंगू लागले. हे सर्व पाहून सर्व माकडे खूप आनंदी झाले. त्यावेळी तिथे एक खारुताई होती, जी तोंडातून खडे उचलून नदीत फेकत होती. एक माकड तिला असे करतांना पाहत होते.
काही वेळाने माकड खारुताईची चेष्टा करते. माकड म्हणतो, “अरे! खारुताई, तू खूप लहान आहे, समुद्रापासून दूर राहा. तू या दगडाखाली येऊन जाशील.” हे ऐकून इतर माकडेही खारुताईची चेष्टा करू लागतात. हे सर्व ऐकून खारुताईला खूप दुःखी होते. खारुताईची नजर प्रभू रामावर पडताच ती रडत रडत भगवान राम जवळ येते.
दुखी खारुताई श्रीरामाकडे सर्व माकडांची तक्रार करते. मग भगवान राम उभे राहतात आणि माकड सैन्याला दाखवतात की खारुताईने फेकलेले खडे आणि छोटे दगड मोठ्या दगडांना एकमेकांशी कसे जोडण्याचे काम करत आहे. भगवान राम म्हणतात, “जर खारुताईने हे खडे फेकले नसते, तर तुम्ही फेकलेले सर्व दगड इकडे तिकडे विखुरले असते. हे खारुताईने फेकलेले खडेआहे, जे त्यांना एकत्र धरून आहे. पूल बांधण्यात खारुताईचे योगदान हे माकड सदस्यांइतकेच अमूल्य आहे.” हे सर्व सांगून, प्रभू राम प्रेमाने आपल्या हातांनी खारुताईला उचलतात. मग, खारुताईच्या कामाचे कौतुक करून, श्री राम तिच्या पाठीला प्रेमाने हात लावू लागतात. देवाचे हात लागताच, खारुताईच्या लहान शरीरावर त्याच्या बोटांचे ठसे तयार होतात. तेव्हापासून असे मानले जाते की खारुताईंच्या शरीरावर असलेले पांढरे पट्टे दुसरे तिसरे काहीही नसून बोटांच्या ठशांच्या रूपात रामाचा आशीर्वाद आहे.