एका घनदाट जंगलात, एका उंच टेकडीवर दोन छोटी रोपे शेजारी-शेजारी वाढू लागली.
पहिले रोप, ज्याला खूप आशावादी आणि आनंदी होते. ते रोज सकाळी सूर्याला नमस्कार करायचे आणि मनात म्हणायचे, "आज पाऊस नक्की पडेल आणि मला पाणी मिळेल."
दुसरे रोप नेहमीच तक्रार करायचे. "इथे पाणी कुठे आहे? या कडक उन्हात आपण जळून जाऊ. येथे जगणे केवळ अशक्य आहे."
एके दिवशी आकाशातून एक पाण्याचा थेंब खाली आला.
थेंब पहिल्या रोपट्यावर पडल्याक्षणी ते आनंदून म्हणाले, "वाह! या थेंबाने माझी तहान पूर्णपणे भागणार नाही, पण यातून मला ऊर्जा मिळाली आहे. मी हा थेंब जपून वापरीन आणि पुढच्या थेंबाची वाट पाहीन." हर्षने त्या एका थेंबाच्या जोरावर आपली मुळे थोडी खोलवर वाढवली.
तोच थेंब दुसर्‍या रोपट्याच्या दिशेने गेला. तेव्हा ते रागाने ओरडले, "फक्त एक थेंब? माझा उपहास करत आहात काय? एवढ्या छोट्या थेंबाने काय होणार? हा थेंब जपून ठेवण्यात अर्थ तरी काय." त्याने तो थेंब लगेच खाली झटकून टाकला.
पुढचे अनेक दिवस पाऊस आला नाही.
पहिल्याने त्या एका थेंबातून थोडी ऊर्जा घेतली होती आणि त्याची मुळे मातीत थोडी खोलवर रुजली होती. यामुळे त्याला जमिनीतील आर्द्रता शोषून घेण्यास मदत झाली. प्रत्येक छोटासा थेंब मिळाल्यावर तो त्याचे स्वागत करत राहिला आणि आपल्या मुळांना खोलवर जाण्याची प्रेरणा देत राहिला.
परंतु दुसर्‍याने, प्रत्येक वेळी "याने काय होणार?" असे म्हणत मिळेल ती संधी नाकारत राहिले. त्यांनी आपली मुळे खोलवर नेण्याचा प्रयत्नच केला नाही, कारण 'परिणाम मोठा नसेल' असे त्याला वाटले.
अखेरीस, जेव्हा मोठा पाऊस आला, तेव्हा पहिले रोप मजबूत बनले होते. खोलवर रुजलेल्या मुळांमुळे त्याने खूप पाणी शोषून घेतले आणि ते एका सुंदर, मोठ्या झाडात रूपांतरित झाले.
पण दुसरे रोप लहानच राहिले आणि पुरेसा आधार न मिळाल्याने लवकरच ते वाळून गेले.
बोध
"प्रत्येक छोटी गोष्ट महत्त्वाची असते. यश मिळविण्यासाठी मोठ्या चमत्काराची वाट पाहण्यापेक्षा, मिळालेल्या प्रत्येक लहान संधीचा आणि प्रयत्नाचा आदर करा आणि त्याचा उपयोग करा."
